Kimileyin travmatiktir hallerimiz

Bugün, akşam saatleri

Telefonda, “Ne yaptın?” diye sordu renklipamuklar.
“İkinci Dünya Savaşı sonrası Almanya gibi hissediyorum kendimi” dedim.
“Polonya” dedi renklipamuklar. “Ben de Polonya.”
“Hangisi daha kötü durumdaydı sence?” diye sordum.
“Bence Polonya” karşılığını verdi renklipamuklar.
“Olabilir” dedim.


Bugün, sabahın erken saatleri

Saat beş buçuğa yaklaşmıştı. Kargalar ve başka başka kuşlar kendi aralarındaki sohbetlerine başlamıştı. Günün ilk ışıkları pencereme düşerken…

Gece iki telefonumdan birinin alarmını 07:35’e, diğerini ise 08:10’a ayarlamıştım. Uyumak ile uyuyamamak arasında bir halde 07:35’i 08:00 olarak değiştirdim. Gözlerimi kapadım, günün ilk saatlerine direnerek sakin karanlığın gözkapaklarıma inmesini bekledim. Dalıp gitmişim.


Bugün, sabah saatleri

Alarm çaldı. Telefonu yanıma aldım, öteki çaldı. Uyanır uyanmaz önce Ponçik’e bakar, ardından kettle’ın düğmesine basarım. Çay içtim, giyindim, bir dolu makyaj yaptım. Saçlarımla güzelce uğraştım.

Saat 09:15’ti, telefonum çaldı. Telaşlı bir kadın sesi:
“Yurtdışından gelen konuklarımız ve gerçekleşecek sunum dolayısıyla saat 10:00’daki görüşmenizi saat 16:00’ya alabilir miyiz?”
“Arkadaşımı aramalıyım. Öğleden sonra bir başka fotoğraf çekimi yoksa olabilir. Size bilgi vereceğim.”

Telefonu kapadım. Arkadaşımı aradım.
“Çıktın mı, evde misin?”
“Şimdi çıkıyorum” dedi.
“Çıkma! Öğleden sonra dört uyar mı sana?”
“Uyar, hatta daha iyi olur.”
“Peki, 16:00’ya aldım o zaman. Beş kala girişte beklerim seni.”

Telaşlı kadını aradım.
“Saat 16:00 uygundur.”


Bugün, öğle saatleri

Saat 13:00’te telefonum çaldı. Aynı kadının aynı telaşlı sesi:
“Sizi özür dileyerek tekrar rahatsız ediyorum. Saat 14:30’daki sunumun uzaması nedeniyle saat 16:00’daki randevunuzu 17:00’ye alabilir miyiz? Ve mümkünse fotoğraf çekimini iptal edebilir miyiz?”
Derin bir soluk aldım.
“Yapabiliriz, olabilir, iptal edebiliriz.”

Arkadaşımı aradım.
“Biliyorsun bizim işleri... Fotoğraf çekimi iptal, kusura bakma.”
Mırıl mırıl bir şeyler söyledi. Böyle durumlarda erkeklerin bu tür söylenmelerini duymamak daha iyidir.

“Görüşürüz, kendine iyi bak” vb. sözleri sıralayarak hemen telefonu kapattım.


Bugün, gün boyu

Ve, bir kez daha yaşadığım hayatın delilik ötesi bir hayat olduğu kanaatine vardım.


Bugün, akşam saatleri

Ponçik bana küsmüş. Günlerdir ilgilenemiyordum, ondan olmalı. “Ponçik sevgilim” diyorum, bakmıyor. “Minik uçurtmam, mavi papağanım” diyorum, duymuyor. Soruyorum:
“Sen de mi Ponçik?” Gagalıyor ellerimi, canımı yakıyor.


Savaştan arta kalmış harap bir şehir gibiyim. Dedelerimi çok özlüyorum. Anneannemi, babaannemi… Onlar ne çok severlerdi beni.

Kimileyin travmatik olur ya hallerimiz… İşte, öylesi.