Masal Sevgili gitmemiş, karşımızda uzanan yol çiçekler içindeymiş

Otobüste kalan yolcu sayısı bir elin parmağı kadar. Yanımdaki sessiz yolcu da inmedi henüz. Günün ağarması ile birlikte kitap okumayı bıraktı ve ikinci kez konuştu:
“Kahve lütfen, şekersiz ve sütsüz.”


Bir önceki konuşma ikimiz arasında geçmişti. Otobüsün mola verdiği bir terminalde sigara uzatmıştı.
“Bıraktım” demiştim.
“Ben de bırakacağım. Yakında…” Ardından en uzağımdaki masaya oturmuştu.


Kahvesini içerken zeytin ağaçlarını, ağaçların arasına serpilmiş keçileri izlemeye koyuldu. Uzaklaştıkça İstanbul’u özlemeye başlamıştım. Sanki yeryüzündeki herkes her an birinin, bir şeylerin özlemini çekerek yaşıyor gibiydi. Yanımdaki sessiz yolcu da bir şeyleri özlüyor olmalıydı. Fakat belli etmiyordu özlediği birileri, bir şeyler varsa da.


Kış aylarında altından gürül gürül yağmur sularının aktığı köprülerden geçerken otobüs sarsıldı. Köprülere vardığımıza göre kıyı yakınlardaydı. Ege’de denize yakın yerlere köprüler kurulur. Bunu bilecek kadar tanırım Ege’yi…


Otobüs otobandan toprak bir yola saptı. Zeytin ağaçları çoğalmıştı. Bir zaman sonra küçük bir garajda durdu. Yolculuk sona ermişti. Kitabımı, hırkamı derledim topladım; saçlarımı düzelttim.


Kalan yolcu sayısı bir elin parmağı kadardı. Küçük bavuluma kavuşmam kısa sürdü. Ağır değildi. İçinde iki-üç blue jean, birkaç bluz ve kitapla, makyaj malzemelerim vardı. Çoktan gittiğini sanmıştım. Meğer gitmemiş. Sordu:
“Yardımcı olmamı ister misin?”


Esen rüzgârla deniz kenarına vuran yosunların kokusu duyuldu. Karşımızda uzanan yol çiçekler içindeydi.